Son Goku (Japans: 孫 悟空? Hepburn: Son Gokū) is een fictief personage en hoofdrolspeler van de Dragon Ball manga-serie gemaakt door Akira Toriyama. Hij is gebaseerd op Sun Wukong, een hoofdpersoon in de klassieke Chinese roman Journey to the West. Goku wordt geïntroduceerd in Dragon Ball hoofdstuk # 1 Bulma en Son Goku (ブ ル マ と 孫悟空? Buruma to Son Gokū)
Neemt het grootste deel van wat ik leuk vind aan de anime en role-playing games en combineert ze tot een enkel geweldig uitziend pakket. Het is dan ook vreemd dat het meestal het belangrijkste wat Saiyan Battle: Dragon Goku Superhero Warrior geweldig maakt verwaarloost: de gevechten. Je zou het leuk vinden om zelf een held te bouwen, maar zijn reis door de Goku Battle-leugen wordt gelaten door eenzijdige gevechten en gevechten die komen neer op wat voelt als verheerlijkte button-mashing. Uiteindelijk blijft er meer achter dan het oppervlakkig, frustrerend en repetitief gevecht.
Terwijl Goku opgroeit, wordt hij de machtigste strijder van de aarde en beschermt hij zijn geadopteerde thuisplaneet tegen diegenen die hem willen schaden. Goku wordt afgebeeld als zorgeloos, vrolijk en vriendelijk wanneer hij op zijn gemak is, maar snel serieus en strategisch ingesteld in de strijd. Hij kan zijn Ki concentreren en gebruiken voor verwoestende krachtige op energie gebaseerde aanvallen; de meest prominente is zijn karakteristieke Kamehameha (か め は め 波, lit. "Turtle Destruction Wave"), waarin Goku een blauwe energie-explosie uit zijn handpalmen lanceert. Goku is ook puur van hart, en heeft zijn vijanden vaak genade verleend, wat hem vaak extra bondgenoten heeft opgeleverd (hoewel het ook heeft geresulteerd in anderen die zijn vriendelijkheid uitbuiten), en hij is een van de weinigen die de magie kan berijden wolk genaamd Kinto'un (筋斗 雲, lit.
Hero Goku is een van een soort Derde Persoonsspel beschikbaar dat het Goku-personage uit de Dragon Ball-tekenfilmserie simuleert met al zijn krachten. In de serie is Hero Goku dol op trainen in de jungle, het onder ogen zien en overleven van alle gevaren in de jungle. Deze game zou je precies het gevoel geven, in feite zelfs nog krachtiger, omdat je de Goku kunt besturen en hem bewegingen laten maken zoals jij dat wilt.
Hoe graag men ook van de strijd wilde houden, dat kon men niet. Elke verschillende combinatie van gezichtsknoppen en resulterende variërende animaties leidde tot hetzelfde resultaat: je tegenstander slaan en ze ver weg van je laten vliegen. De strategie achter deze gevechten wordt nooit erg diep, en komt terecht in een repetitief maar effectief patroon van ponsen en schoppen van een slechterik over de kaart en vervolgens opladen om voldoende Ki te krijgen om een ultieme aanval te gebruiken. (Vervelend, missen ze de helft van de tijd, zelfs wanneer een vijand recht voor je staat terwijl je waardeloze balken door hun lichaam gaan).
Verdediging zit in dezelfde boot: wanneer een vijand een combo begint te krijgen, is ontwijken niet de moeite waard om uithoudingsvermogen te kosten en blokkeren vereist bijna paranormale reflexen om uit te trekken, wat betekent dat je ze nooit echt hebt gebruikt. In plaats daarvan nam je hulpeloos de aanvallen, waarna je de gunst terugkreeg totdat de gezondheid van iemand onveranderlijk opraakte.
Met het gevecht een slappe zaak, is het meest verleidelijke aan Goku Saiyan het vermogen om je eigen jager te maken. Van Saiyans tot Namekians, er is een breed scala aan races om uit te kiezen, elk met unieke statistieken en vechtstijlen. Alles van hun geslacht, grootte, vorm en stem is aanpasbaar. Je zou je kunnen vestigen op Muu, een stomme vrouwelijke Majin die bekend staat om haar hoge verdedigingsmogelijkheden, snelle snelheid en langzame uithoudingsvermogenherstel. Het verhaal waarin ze speelde was eenvoudig, maar op zijn minst enigszins origineel;
Na het spelen van Saiyan Battle: Dragon Goku Superhero Warrior, moet je je gelukkig voelen dat het meer was dan een schaamteloze rehash van de anime (hoewel het in het begin aanvoelde als een anime). Het was vreemd om te horen dat personages als Trunks en Goku naar Muu verwijzen als de sekseneutrale 'zij' of, verbluffend, zelfs als 'hij' tijdens de scènes in de game, en de goedkope dialoog en vreselijke stemactivisme hielpen zeker niet is belangrijk - maar ik speel er elke dag overheen als de te veel gebruikte protagonisten van de serie.
